Οποτε ακουγα για ανθρωπους που μεινανε μονοι τους γελαγα με ανεση αλλα και μια σιγουρια πως δε θα μαι αναμεσα σ οσους ειναι μονοι..μονο που εφτασε ο καιρος και μου γυρισε το γελιο μπουμερανγκ..ασχημο πραγμα να μενεις χωρις φιλους.ναι εχω την σχεση μου,την οικογενεια μου,γνωστους και φιλους τυπικους..αλλα κανενας δεν μπορει να παρει την θεση οσων εφυγαν απο διπλα μου...αυτο που με ποναει πιο πολυ ειναι οτι ξερω πως περνανε τελεια χωρις εμενα.δεν μπορω να φανταστω οτι μπορει να λειπω σε καποιον η οτι σκεφτεται καμια φορα τι κανω...με πεθαινει που ξερω που βγαινουν,τι λενε,πως περνανε..αλλα δεν ειμαι εκει να τους βλεπω,να τα ζω και εγω μαζι τους οπως συνεβαινε επι 15 χρονια.
Μου λειπει ο Γιωργος με το χιουμορ του,ο Δημητρης με την τρελα του αλλα πιο πολυ η Μαριαλενα..ειναι ο ανθρωπος που κραταει την παρεα ενωμενη.η πιο λογικη απ ολους μας..αλλα και ο ανθρωπος που πληγωσα..εγω..η καλυτερη της φιλη...και ετσι μαζι με την Μαριαλενα εχασα και τους υπολοιπους...Για αυτο λοιπον δεν πιστευω πως ο χρονος γιατρευει..τουλαχιστον οχι απο μονος του..γιατι οσο καλα μπορει να γιατρεψει τοσο καλα μπορει και να σε κανει να πονας παραπανω..αλλο ενα βραδυ που θα περασει κ θα αργησεις να κοιμηθεις γιατι παλι θα κλαις,παλι θα σκεφτεσαι οτι σου λειπουν..αυτο εννοουν λεγοντας γιατρευει ο καιρος?γιατι εγω δεν βλεπω τιποτα τετοιο..
Τις πληγες δεν τις γιατρευει ο χρονος παντα..τις μεγαλες τις γιατρευουμε μονοι μας..και αυτες θελουν πολυ δουλεια για να κλεισουν και να σταματουν να ειναι πληγες..αλλα ευχαριστες αναμνησεις και μονο...